Είχα την χαρά να με προσκαλέσουν στην πρεμιέρα του θεατρικού “Οι πληγές του Ανέμου”. Διάβασα την υπόθεση και τολμώ να πω, πως στην αρχή ήμουν λίγο διστακτική. Πίστεψα ότι η ιστορία ίσως να ήταν κάτι που δεν με αφορά και τόσο… πως θα μπορούσε άλλωστε. Εγώ μητέρα 2 παιδιών και με έναν άντρα που μοιραζόμαστε 22 πλέον χρόνια κοινής ζωής, πως θα μπορούσα να ταυτιστώ με την ιστορία ενός ομοφυλόφιλου; Θα μπορούσα;
“Ο Δαβίδ μετά το θάνατο του πατέρα του, αναλαμβάνει να τακτοποιήσει τα προσωπικά του αντικείμενα. Ανάμεσά τους βρίσκει κάποιες ερωτικές επιστολές, υπογεγραμμένες από κάποιον άλλον άντρα. Συγκλονισμένος αποφασίζει να βρει τον υποτιθέμενο εραστή του πατέρα του και να αποκαλύψει την αλήθεια.”
Αυτή είναι η εισαγωγή του θεατρικού… Την ημέρα της πρεμιέρας οι ουρανοί της Αθήνας άνοιξαν και η διάθεσή μου για έξοδο ήταν αρκετά πεσμένη… εγώ είμαι άνθρωπος της ζέστης, του ήλιου, της ξαστεριάς… Ευτυχώς όμως ήθελα πολύ να δεχτώ την πρόσκληση του καλού μου φίλου κ.Πετρίδη, έχω και πολλά χρόνια να πάω θέατρο… με τα παιδιά και τις επαγγελματικές υποχρεώσεις, ο προσωπικός χρόνος είναι πολύ περιορισμένος και έτσι αψήφησα τον κακό καιρό, πήρα τον συζυγό μου και πήγα. Και πολύ καλά έκανα!
Ο πρωταγωνιστής Θοδωρής Ανθόπουλος και ο Κωνσταντίνος Ρόδης, πρωταγωνιστής και σκηνοθέτης του θεατρικού.
Το θεατρικό πραγματευόταν 2 διαφορετικές ιστορίες. Η μια είχε να κάνει με την σχέση πατέρα και γιού και η άλλη με έναν απαγορευμένο έρωτα! Ταυτίστηκα και με τις ΔΥΟ… Πέραν από το θέμα, ήταν και οι ερμηνείες των πρωταγωνιστών που με συγκίνησαν. Ο Θοδωρής Ανθόπουλος, συγκλονιστικός, και ο Κωνσταντίνος Ρόδης απογείωσαν το κείμενο του Juan Carlos Rubio σε μετάφραση Μαρίας Χατζηεμμανουήλ. Ένα κείμενο απλό και κατανοητό, χωρίς φανφάρες και δυσνόητες λέξεις, αλλά με όμορφες, ρομαντικές και αληθινές προτάσεις… που το καταλαβαίνεις και μιλάει κατευθείαν στην καρδιά σου. Θα ήθελα να σας μεταφέρω πολλές από αυτές τις προτάσεις… ήταν πραγματικά υπέροχες… προτιμώ όμως να τις ακούσετε από τα χείλη των πρωταγωνιστών, με χρώμα και συναίσθημα, και να σας συνεπάρουν, όπως συνεπήραν και εμένα…
Η πρώτη ιστορία λοιπόν πραγματευόταν την σχέση πατέρα – γιου και τα κατάλοιπα που άφησε στην ψυχή και την ζωή του δεύτερου. Νομίζω ότι δεν υπάρχει κάποιος που να μην μπορεί να ταυτιστεί με αυτό… Γιατί οι σχέσεις γονέων – παιδιών δεν είναι ποτέ τέλειες… Πάντα θα υπάρχει ένα μικρό ή ένα μεγάλο, σε πολλές δυστυχώς περιπτώσεις, ψεγάδι. Γιατί και οι γονείς άνθρωποι είναι, δεν είναι θεοί! Έχουν και αυτοί τα ελαττώματά τους αλλά και τις δικές τους ανάγκες… κάτι που σαν παιδιά δεν μπορούμε να το κατανοήσουμε. Οι γονείς μας, είναι οι γονείς μας… ζουν για εμάς, υπάρχουν για εμάς και κάνουν τα πάντα για εμάς… Είναι οι απόλυτοι δούλοι αλλά και οι απόλυτοι θεοί. Πρέπει να μας κάνουν ευτυχισμένους και εμείς θα τους αγαπάμε σαν θεούς, ότι και να γίνει. Γιατί και λάθος να κάνουν, είναι οι γονείς μας, δεν γίνεται να μην τους αγαπάμε. Τώρα που είμαι γονιός, μπορώ πλέον να δω και την δική τους πλευρά. Αυτή, την ανθρώπινη… Μπορώ να συγχωρέσω κάποια πράγματα αλλά και να μην συγχωρέσω κάποια άλλα. Τώρα εγώ με την σειρά μου είμαι γονιός… και έχω την ανησυχία να μην απογοητεύσω τα παιδιά μου… είμαι και εγώ ένας μικρός θεός, ένας δούλος, μα πάνω από όλα είμαι άνθρωπος με τα προτερήματά και φυσικά τα ελαττώματά μου.
Η δεύτερη ιστορία πραγματευόταν έναν απαγορευμένο έρωτα! Αχ, ο έρωτας… μπορεί να είναι ότι πιο όμορφο και ταυτόχρονα ότι πιο σκληρό στην ζωή σου… γιατί δεν διαλέγουμε ποιον θα ερωτευτούμε… όπως λέει και ο Χουάν, ο πρωταγωνιστής του έργου, “ο έρωτας είναι σαν πραξικόπημα”, δεν σε ρωτάει… απλά έρχεται και σε κυριεύει… Τα πιο δυνατά συναισθήματα πιστεύω ότι είναι αυτά του απαγορευμένου έρωτα… δεν υπάρχει πιο δυνατό πάθος, αλλά και μεγαλύτερη φωτιά, που θα σε κάψει και θα σε σημαδέψει για πάντα. Θα μου πείτε, που ξέρω εγώ που ζω 22 χρόνια με τον σύζυγό μου… ξέρω, ξέρω… γιατί κάποτε ήταν για εμένα ένας απαγορευμένος έρωτας… όσο και να το ήθελα δεν μπορούσα να είμαι μαζί του… τα συναισθήματα που ένιωθα τότε για αυτόν, ήταν τόσο δυνατά που ακόμα και τώρα, αρκεί να κοιτάξω τα μάτια του και να τα ξανανιώσω… τόσο πάθος… Το γεγονός ότι αυτός ο έρωτας ήταν απαγορευμένος με έκανε να τον εκτιμήσω ακόμα περισσότερο όταν τελικά κατάφερα να είμαι μαζί του, σε συνδυασμό με κάποια άλλα “στραπάτσα” της ζωής. Γι’αυτό πιστεύω ότι είμαστε τόσα χρόνια μαζί…
Ο πρωταγωνιστής του έργου όμως δεν είχε την ίδια τύχη με εμένα… Αυτό ήταν που με συγκίνησε περισσότερο. Δεν θα μπορούσα να φανταστώ την ζωή μου χωρίς αυτόν τον άνθρωπο… μπορώ όμως να φανταστώ τον πόνο του Χουάν που δεν κατάφερε να “ευχαριστηθεί” τον δικό του μεγάλο έρωτα… και όταν ο έρωτας είναι απαγορευμένος, ο εραστής εξιδανικεύετε και κανείς δεν μπορεί να τον φτάσει… έτσι ο έρωτας αυτός γίνεται καταστροφικός.
Τελικά ναι, μπορώ να ταυτιστώ με αυτή την ιστορία. Γιατί είναι μια ιστορία για τα συναισθήματα και τα συναισθήματα είναι ίδια, ανεξάρτητα από το φύλλο, την ηλικία και τις προτιμήσεις των ανθρώπων.
Η μεγαλύτερη έκπληξη όμως σε αυτό το θεατρικό ήταν ότι ακόμα και το {vesper}, το περιοδικό μας, μπορεί να βρει σημεία ταύτισης. Κατά την διάρκεια του έργου, ο πρωταγωνιστής λέει, θα το αποδώσω ελεύθερα, ότι από την μια μεριά του πλανήτη δυο μάτια βλέπουν τον ήλιο να δύει ενώ από την άλλη μεριά τον βλέπουν να ανατέλλει. Ουσιαστικά βλέπουν το ίδιο πράγμα αλλά τόσο διαφορετικά ο καθένας. Σαν την φιλοσοφία του {vesper}, διαφορετικές ματιές για το ίδιο πράγμα, την τέχνη που βρίσκεται παντού…
Εν κατακλείδι θα πω ότι “Οι πληγές του Ανέμου” είναι ένα θεατρικό που δεν πρέπει να χάσεις… γιατί σίγουρα θα σου ξυπνήσει συναισθήματα… θα σου θυμίσει πως ζούμε και δεν είμαστε ρομπότ που προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα με την καθημερινότητα τους. Σίγουρα θα βρεις τα δικά σου σημεία να ταυτιστείς και θα σε βάλει σε ένα προβληματισμό για τις σχέσεις σου με τα αγαπημένα σου πρόσωπα. Νομίζω ότι μέσα από αυτή την διαδικασία θα διδαχθείς πράγματα και δεν θέλω να πω μεγάλα λόγια, αλλά πιστεύω ότι θα σε κάνει ακόμα καλύτερο άνθρωπο!
Leave a reply